Cynisme is makkelijk. De cynicus zal nooit dom overkomen. Maar zal ook nooit iets realiseren.
Sinds de overwinning van Wilders in Nederland zijn de media en politiek in ons land blijkbaar plots tot de ontdekking gekomen dat burgers wakker liggen van migratie. En, wordt er meestal nog snel aan toegevoegd, als we bij ons een grote overwinning van Vlaams Belang willen voorkomen, moeten onze politici ‘de problemen waar die kiezers van wakker liggen oplossen’. Concreter wordt het meestal niet. Alsof het in een vingerknip geregeld is.
Mag ik het verrassend -en cynisch- vinden dat diezelfde commentatoren dan ook meteen klaarstaan om een concrete Europese hervorming waar al jaren aan wordt gewerkt en waar een akkoord dichter dan ooit is, meteen neer te sabelen?
Ik beloof geen luchtkastelen. We zitten in de laatste rechte lijn naar een akkoord rond het EU migratiepact. Geen wensdromen, maar beleid. Dat akkoord bevat vele elementen, die moeten leiden tot meer controle op de migratiestromen naar en in Europa en ons land.
Het gaat over sterkere buitengrenzen, over snelle procedures aan de grens voor zij die weinig kans maken op bescherming, over een beter terugkeerbeleid. En ja, ook over een eerlijke spreiding tussen de EU lidstaten.
Dat het in het verleden niet is gelukt om tot akkoorden te komen op Europees niveau, mag geen reden zijn om de schouders op te halen en te zeggen dat het nooit zal werken. Een essentieel onderdeel van het akkoord dat ik in de komende weken mee hoop af te ronden is verplichte solidariteit tussen de lidstaten. Ons land doet veel meer dan zijn deel. Andere landen doen te weinig. Als we een akkoord bereiken over het pact zal het een wettelijke verplichting zijn voor die lidstaten om daaraan mee te werken. En ja, volgens de berekeningen van de Europese commissie bedraagt onze "fair share" slechts een derde van wat we nu doen. Dat is nu eenmaal een feit.
En ik verwijs nooit naar Europa als “de heilige graal”, om zelf niets te moeten doen. Wij zijn namelijk Europa, wij moeten zelf een deel van de oplossing zijn aan de Europese tafel. Maar als Europa niet de oplossing is, wat dan wel? België? Opnieuw eigen grenzen?
Als we geen radicale oplossingen willen, moeten we radicaal durven hervormen. Mensen een perspectief geven. Dat is wat ik probeer te doen - niet met luchtkastelen, maar door hard aan de Europese kar te trekken. Het alternatief is makkelijk cynisme.
